Benyamin Hakan

19 Ocak 1979’un bir ocak gecesinde, Hatay’ın Harbiye Mahallesi’nde doğdu. Beş çocuklu bir ailenin en küçüklerinden biriydi. Babası Mehmet, annesi Bedia’ydi; sıcak, sade ama kalabalık bir evin içinde büyüdü. Çocukluğu, defne ağaçlarının gölgesinde, suyun ve defne yapraklarının kokusuyla geçti.

Ama hayat, her güzelliğiyle birlikte acıyı da erkenden öğretti ona. Genç yaşta iki ağabeyini — Volkan’ı ve Yusuf Esat Doğruel’i — kaybetti. O günlerden sonra, sessizliği dinlemeyi, kaybın içinde anlam aramayı öğrendi.

On yedi yaşında ülkesinden ayrıldı, Suudi Arabistan’a yerleşti. Köklü bir geçmişin ardından, başka topraklarda yeniden filizlenmeyi denedi. Kuaför ve güzellik uzmanı olarak çalıştı; ama onun için güzellik, bir yüzün biçiminde değil, insanın ruhundaki denge ve anlamda gizliydi.

Dünyayı dolaştı, farklı şehirlerde yeni insanlarla tanıştı, farklı kültürlerde kendinden izler buldu. Her tanışma, her ayrılık, ona biraz daha yaşamın felsefesini öğretti.

Yıllar sonra, kırk iki yaşında, kalbini sarsan bir genç yarenle tanıştı. Kısa sürdü, ama o ilişki kalbinde derin bir iz bıraktı — öyle ki, bu sarsıntıyı kelimelere dökmek, onu ölümsüzleştirmenin tek yoluydu.

Yazmak, onun için artık bir sığınak değil; bir aynaya bakma biçimi, kendini ve evreni anlama çabasıydı.

Felsefeye, özellikle Sokrates’e duyduğu bağlılık, düşünce dünyasının eksenini oluşturdu. Her cümlesinde “bilmenin değil, sorgulamanın” değerini savundu. Onun için hayat, bir şehir gibiydi: kalabalık ama içsel; karmaşık ama anlamlı. Ve her şehirde, her yolda, her insanda kendini yeniden aradı.

Bugün hâlâ okumaya, öğrenmeye, hukuk ve insan doğası üzerine düşünmeye devam ediyor. Ama ne kadar uzaklaşırsa uzaklaşsın, yaren ve Harbiye’nin sesi hep içinde.

Ve o da, bütün yazdıklarıyla, o kalbin içindeki yankıyı yaşamaya devam ediyor.